A gdyby tak spojrzeć na "własne" dziecko jako na odrębną istotę ludzką? Na człowieka, który pojawia się w twoim życiu i wymaga miłości, troski, wsparcia, a w zamian za to daje ci radość, inspirację, miłość, możliwość rozwoju? Ty jesteś w stanie zaspokoić jego potrzeby, ono - twoje. Gdyby spojrzeć na relację rodzic - dziecko jako na spotkanie dwóch istot ludzkich, które nawzajem coś sobie dają i coś od siebie nawzajem otrzymują? Wówczas zamiast pomysłu o "wychowywaniu" pojawia się możliwość podejścia do rodzicielstwa jako do wspierania dziecka w rozwoju do momentu, kiedy osiągnie dorosłość. Takie podejście jest charakterystyczne dla NVC. Dziecko to mały człowiek, który zanim dorośnie, potrzebuje pomocy i opieki. Wspierając w rozwoju odrzucasz pomysł o wychowywaniu jako kształtowaniu drugiego człowieka na obraz i podobieństwo własnych oczekiwań. Zaczynasz inaczej podchodzić do kwestii tego co możliwe, a co niemożliwe w sytuacjach rodzinnych. "Niemożliwe
blog o tym, jak lepiej porozumiewać się w życiu osobistym i w pracy dzięki zrównoważonej komunikacji